دلسوزی نوشت در بین سرگرم شدن با مساله کرونا آمار خودکشی زیاد شده است و این مساله‌ی مهم باید بررسی شود.
در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که اهمیت دادن به متوفی بیشتر از زندگان است و بر سر قبر وی رفتن بیشتر از دیدار و صله رحم با وی در زمان زنده بودن است.
در بحبوحه‌ای که وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم به بغرنج‌ترین حالت ممکن خود رسیده است به وجود آمدن سنت‌های غلط باعث شده که اگر کسی از خانواده‌ای فوت کند خانواده وی به یکباره غرق در مشکلات شوند، هزینه کفن و دفن به یک طرف و هزینه مراسمات در قبرستان و ایاب و ذهاب  از طرف دیگر شانه‌های هر خانواده متوفی را در زیر بار هزینه خم خواهد کرد.
در گذشته رسم بر این بود که در مسجد مراسمی برای دوم و سوم و هفتم و چهلم و سالگرد برگزار می‌گشت که با رسیدن مردم به اوج فهم اجتماعی، مراسمات هفتم و سالگرد از مسجد حذف شد و به سر قبر رسید و همه مراسمات برای همه تقریباً یکسان و هزینه‌ها به حلوا، چای و خرما و نهایت غذایی ختم می‌شد.
با رسیدن بیماری منحوس کرونا تازه چشم و هم‌چشمی‌ها و رفتارهای عجیب مردم شروع شد، سنگ‌های قبر گران، مکان‌های قبر گران، هزینه‌های بسته‌های پذیرایی گران بر هزینه‌های گذشته اضافه شد که اگر به طنز بگویم این هزینه‌ها برای زنده، امید به زندگی را به وی برای سالیان دراز می‌داد.
این نحوه‌ی غلط ترحیم و تکریم دیگر برای متوفی ارزش و فایده‌ای ندارد و بازماندگان نیز مسیر سعادت وی و خود را اشتباه می‌روند و این ره پرهزینه در نهایت به ترکستان است.
اگر کسی را از دست دادیم پس از دفن وی به جای هزینه‌های بی‌سود آن، هزینه‌ها را وقف زندگان کنیم، نیازمندان را دریابیم و چه شیرین‌تر که هزینه‌های گزاف را با وقف جهیزیه و شروع زندگی انجام دهیم.
در پایان نگارنده یکی از مسایل افزایش خودکشی را اهمیت بیش از حد به مردگان و قبرستان تا زندگان می‌داند و امیدوارم که مساجد برای نکوداشت و ترحیم دوباره فعال شوند تا مانع ایجاد و پایداری سنت‌های غلط گردد.