فرج براری_ روزنامه‌نگار
نویسندگان و روزنامه‌نگاران بسیاری در سراسر جهان، نابودی زمین به بهانه‌ی تکنولوژی و تخریب طبیعت به قصد توسعه کاذب را به نقد کشیدند. آنها انسان محتاجِ توسعه نیافته‌ای را نکوهش کردند که در وانفسای جنون‌آور مصرف، زیست بوم خود را به نابودی می‌کشاند.
یورگ اشتاینر، نویسنده سوئیسی در داستان «خرسی که می‌خواست خرس بماند» داستان خرسی را روایت می‌کند که وقتی از خواب زمستانه بیدار می‌شود با زمینی سیاه و آسمانی دود گرفته روبرو می‌شود، آدم‌ها جنگل را از بین برده و به جایش کارخانه‌ی بزرگی ساخته‌اند و خرس بخت برگشته که این پدیده‌ی عجیب را نمی‌شناسد بانگ برداشته و پا به فرار می‌گذارد.
این داستان بی‌شباهت به روند تخریب طبیعت زاگرس در شهرستان چوار نیست که توسط شرکت‌های فعال منطقه، بی‌ملاحظه زخم‌های عمیقی برداشته است.
سال‌هاست به بهانه‌ی صنعت، جاده‌های بسیاری در میان طبیعت منطقه بولی گسترش داده و مأمن گونه‌های نادر جانوری را به نابودی کشانده و آنها را از سرزمین‌شان فراری داده‌اند.
کیلومترها این طرف‌تر هم پالایشگاه ایلام با ذرات معلق و دود سیاهش، پهنه‌ی آبی آسمان منطقه را کبود ساخته است، بعد از پالایشگاه هم پتروشیمی ایلام
چسبیده به شهر چوار به علت ناتوانی در بازیافت پساب‌هایش و عدم استفاده از دستگاه‌های تصفیه پیشرفته Z-L-D، فاضلاب و لجن حاصل از پروسه‌های تولید خود را به هزاران هکتار از خاک و آب‌های زیرزمینی منطقه نفوذ داده است.
از طرفی دودها و گازهای آن به دلیل پالایش غیر بهینه، مواد سمی را کیلومترها در هوای منطقه می‌گستراند و این در حالی است که اصل ۵۰ قانون اساسی بر ممنوعیت فعالیت‌های اقتصادی مخرب محیط زیست تاکید دارد.
غلامرضا ابدالی، رئیس سازمان محیط زیست استان ایلام در این باره گفته است: متاسفانه شهرستان چوار قربانی جانمایی‌های غلط واحدهای ذاتاً آلاینده همانند پالایشگاه و پتروشیمی شده است و فقدان سند آمایش، احداث غیرکارشناسانه صنایع در مناطق بکر طبیعی و حاشیه مناطق مسکونی تاثیر زیادی بر آلودگی‌های زیست محیطی و انسانی منطقه گذاشته است‌‌.
درحالی که مسئولین بارها بی‌توجهی به محیط زیست را ظلم به امروز و آینده کشور دانسته‌اند پتروشیمی ایلام متاسفانه از شفاف‌سازی و اطلاع‌رسانی در زمینه فعالیت‌های زیست محیطی خود سرباز زده و به جای کاهش یا جبران خسارت آلودگی، بیشتر به فعالیت‌های نمایشی و کم‌اهمیت می‌پردازد.
برگزاری مسابقه نقاشی کودکانه، برگزاری کلاس تفاهم میان زوجین کارکنان شرکت پتروشیمی و یا تهیه چند وسیله بازی برای کودکان یکی از روستاهای چوار چه دردی از آلودگی منطقه را دوا می‌کند!؟
نکند انتظار دارند کودک بینوایی که پساب را به آبش نفوذ داده‌اند، هوایش را گرفته و بوهای سمی به مشامش روانه کرده‌اند، سرخوشانه بر الاکلنگ پتروشیمی سوار شده و در حالی که باران اسیدی بر سرش می‌بارد به تراز بالای صدای آن گوش فرا دهد‌؟!
در مقابل اما عده‌ای خوش خیالانه بر این باورند که توسعه و صنعتی شدن هزینه دارد. با این اوصاف حتماً آلمان به عنوان صنعتی‌ترین کشور جهان، باید آلوده‌ترین کشور دنیا می‌بود! اگر در این کشور برای احداث هر پروژه‌ای این حجم از تخریب صورت می‌گرفت، اکنون یک وجب از خاکش باقی نمانده بود، آنها هیچ وقت از طبیعت برای صنعتی شدن مایه نگذاشته‌اند بلکه از درآمد صنایع برای محیط زیست خود هزینه می‌کنند.
خلاصه شاید شما هم با نظر حافظ در این بیت موافق باشید که:
کمال سر محبت بین، نه نقص گناه
که هرکه بی هنر افتد، نظر به عیب کند
با عرض معذرت از پیشگاه حضرت حافظ و شما عزیزان باید گفت امروزه ندیدن عیب‌ها عیب بزرگتری است.