جمعه‌ی سیاه طبیعت از صبح زود شروع می‌شود و سنجاب‌ها با صدای تبر ایلامی‌ها از‌ خواب بیدار می‌شوند. به زعم ایلامی‌ها «چای بان آگر» یکی از فانتزی‌هایی است که فقط نصیب سحردوستان می‌شود و این قشر هیزم‌پرست تا شقیقه و گونه درختان را نکشند و بلوط‌ها را ابدوپلاستی نکنند از مطب طبیعت خارج نمی‌شوند.
معیار تشخیص یک ایلامی از غیر ایلامی در طبیعت پلاک خودرو نیست بلکه مقدار هیزمی است که در آتش او برای کباب شعله کشیده است و از چشم آنها کسانی که با زغال آماده کباب می‌کنند همان‌هایی هستند که نان‌بسته‌ای از فروشگاه خریده‌اند.
مردان شهرمان از ابتدای حضور در دامان طبیعت و پس از دوشیدن شیر بلوط‌ها، با غرور رو به اعضای خانواده نموده و از جایی که برای آنها گرفته‌‌اند به عنوان بهترین نقطه‌ی ایلام یاد می‌کنند.

ملاک برتری یک ایلامی نسبت به ایلامی دیگر خودرو لوکس،گوشت کاور و یا ماهی کباب و جگروز نیست و هرچند مردان خانواده گوشت «ترجگی» که خریده‌اند را بهتر از جان آدمیت می‌دانند، اما خریدن بهترین شامی شاخص برتری است؛ نقطه‌ی عطف است و قصه‌های پای نیسان هندوانه‌فروشی پادکست‌هایی است که البته گوشی برای شنیدن آنها نیست.
ایلامی‌ها بهترین لباس‌های خود را نه در روز عید بلکه در جمعه‌هایی که به طبیعت می‌روند می‌پوشند و زنان «شلینکه»‌ را فقط برای نشان‌دادن طلاهای خود درست می‌کنند و مردان کفش‌های سالومون کوهنوردی خود را فقط جمعه‌ها می‌‌پوشند اما روزهای اداری معتقدند کارمند باید خاکی باشد.
ایلامی‌ها به رسم مهمان‌نوازی، روز جمعه لوکس‌ترین غذاهای خود را که عمدتا کباب هست به همسایگان طبیعی خود تعارف می‌زنند و هیچ کس نفهمیده است که ایلام اگر محروم است پس این همه دود و دم چغاسبز چیست؟ که البته مردم‌شناسان پاسخ داده‌اند ایلام را بر اساس روز جمعه قضاوت نکنید!

خواب روی ناهار آخرین انتقام ایلامی‌ها از جمعه نیست و عصرگاهان هر وقت دیدید گروهی از دختران، مردان و زنان آب معدنی به دست از موقعیت ژئوپولتیک فاصله گرفتند بدانید قرار است قلمرو خود را مین‌گذاری کنند و اصلا نگران نباشید به زودی شاد و شنگول به آغوش خانواده بر‌می‌گردند.

آنها به خانه بر نمی‌گردند‌ مگر اینکه لامپی را به باتری خودرو خود وصل نمایند و تا پاسی از شب در آن مکان جناق بشکنند و هیزم پر از جعبه نموده و برای جمعه هفته بعد برنامه‌ریزی می‌کنند که جمعه بعد کجا بریم؟