✍صابر شفیعی(فعال رسانه ای)
اینجا، مدیر و کارشناس، کارگر و کارمند، همه دوشادوش هم ایستاده‌اند؛ کسی به فکر عنوان و سمت نیست. دست‌ها یکی شده‌اند؛ یکی با کفگیر در دیگ می‌چرخد، دیگری لیوان چای داغ می‌گذارد در دست زائر خسته، آن یکی صندلی می‌آورد برای پیرمردی که پای سفر را به سختی تاب آورده است.

این روزها، خستگی معنایی ندارد. شب و روز یکی شده؛ زیر آفتاب سوزان یا در خنکای نیمه‌شب، چراغ موکب روشن است. هر چهره‌ای که از جاده می‌رسد، با لبخندی بدرقه می‌شود که از دل برمی‌آید.

پس چه افتخاری بالاتر از این که ما، هر کدام، به قدر توان خود، در این مسیر سهمی داشته باشیم. سهمی کوچک، اما به امید پاداشی بزرگ.

در این جاده، ما نه فقط آب و غذا، که دل‌های خود را به زائران هدیه می‌کنیم. و هر سلامی که می‌گوییم، هر لقمه‌ای که تعارف می‌کنیم، در حقیقت پیمانی است که با خود و با خدای خود بسته‌ایم: تا آخرین توان، خادم‌الحسین(ع) بمانیم.

اینجا، موکب ما نه فقط توقفگاهی برای رفع خستگی، که پناهگاهی است برای جان‌های عاشق. و چه سعادتی بالاتر از این که در مسیر کربلا، پرچم‌دار خدمت باشی…